Eerste dagen in Mongolie!

Hallo allemaal!

De trein reed het station binnen en wij stonden te popelen om naar buiten te gaan. We waren voorbereid op enorme kou en ook erg benieuwd hoe deze zou aanvoelen.
De de trein stopt, wij stappen uit, en ik wacht, wacht, verwacht een enorme vlaag van kou die zal snijden tot op het bot, maar ik wacht en kom tot de conclusie dat deze niet zal komen.
Over het algemeen wordt Mongolie als een van de landen met de meest extreme winters gezien en zeggen ze van Ulaan Baatar dat het de koudste hoofdstad ter wereld is. Maar deze ene keer worden wij gespaard:-). Was het in Ulan Ude (onze laatste stad in Rusland) nog -27 rond het middaguur en zorgde dit het samen met een stevige wind voor ijzige kou, hier in Ulaan Baatar is het overdag een gematigde -16/-20, schijnt de zon continu en is er geen vlaagje wind te bekennen. Dit zorgt samen met nog veel meer aangename feiten voor een tot nu toe geweldig verblijf hier. Dan heb ik het over een stad waarin het voor de verandering niet moeilijk om een engels sprekend persoon te vinden, waar de mensen vriendelijk zijn, waar het niet moeilijk is een goedkope slaapplek te vinden, waar zelfs in de winter excursie mogelijkheden te over zijn, waar deze excursie mogelijkheden betaalbaar zijn, waar veel leuke, gezellige en goedkope restaurantjes zitten en waar je dagen rond kan lopen en je kan vermaken!
In Rusland waren veel van deze aspecten tijdens het reizen niet aanwezig! We hebben vaak uren moeten zoeken naar betaalbare slaapplekken, naar behulpzame mensen of naar een plekje om te eten. Dit zorgde natuurlijk voor een uitdaging in het reizen door Rusland maar ook voor frustraties en daarom is het heerlijk om nu even hier te zijn!
Ulaan Baatar is op zich geen mooie stad. Tijdens de tijd dat Rusland hier alles onder controle had is veel van de echte oude cultuur vernietigt en dit waren vaak de mooie oude gebouwen in Aziatische stijl. Wat de Russen er voor in de plaats hebben gezet is net als in Rusland geen vernoeming in mijn verslag waard. Maar wat Ulaan Baatar zo leuk maakt is de levendigheid en het verschil in cultuur wat je hier in de stad goed ziet. 49% van de mensen in Mongolie leeft nog als nomanden in het binnenland. De rest heeft zich in de loop van de tijd in en rond de stad gesetteld. Dat mensen zich in de stad settelen op zoek naar een minder zwaar en beter bestaan betekend niet dat ze alle oude gewoontes van het platteland achter laten. Veel mensen leven gewoon nog in hun Ger (Nomaden tent) die ze aan de rand van de stad hebben opgezet, ook lopen veel oudere mensen nog in traditionele kledij. Dit zijn kleurige overjassen met een heup band en soms hele kunstige hoedjes. Dit zorgt voor een leuk straat beeld; Een heel moderne vrouw met mobile telefoon naast zo'n oude, traditionele man.
De eerste dagen hebben Vincent en ik door de stad gewandeld en het grote boek met excursies van ons guesthouse goed doorgebladerd.
Aangezien de stad veel te bieden heeft op het gebied van musea, zijn wij daar ook al in gedoken. We zijn naar het Winterpaleis van Bogd Khaan geweest, een van de weinige oude gebouwen die zonder bekende reden door de Russen gespaard is en we hebben ons verdiept in de geschiedenis van dit geweldig mooie land door een kijkje te nemen in het Nationaal Historisch Museum.
Het grote boek met excursies is uit en we hebben gekozen:-)
Zijn vandaag op bezoek geweest bij een nomaden familie in een Nationaal Park zo'n 60 k.m buiten Ulaan Baatar. Onze huisbaas, die een erg goede gids bleek te zijn, heeft ons op deze trip vergezeld.
Vanochtend om 10.00 uur vanuit het guesthouse met zijn Land Cruiser vertrokken om 1,5 uur later na een erg mooie autorit aan te komen bij onze familie die onder de "Turtle Rock" woont( een rots formatie die erg bekend is omdat hij vanuit een bepaalde hoek erg veel weg heeft van een schildpad). Eenmaal aangekomen werden we verwelkomt met echte mongoolse thee en zelfgemaakt brood, beide zeker aanraders. Ook kregen wij grote botten met koud maar wel gekookt vlees aangeboden. En ja, we wilde wel wat proberen (uit beleefdheid want voor onze begrippen zag het er niet heel appeteitelijk uit) maar hoe Vincent ook probeerde hij kreeg er met het mes niets vanaf gesneden en de botten waren net iets te groot om gewoon maar van af te gaan zitten knauwen! Na ons gestuntel een paar minuten te hebben aangezien pakte onze gids het mes en deed het ons even voor. Ooooo, eigenlijk heel simpel:-) en uiteindelijk ook best smaakvol! Terwijl onze gastvrouw de echte lunch aan het bereiden was ging ik even naar buiten op zoek naar de w.c en Vincent voor het maken van wat foto's. Ik moet zeggen: zelden heb ik op een w.c gezeten (er boven gehangen) met zo'n ongeloofelijk mooi uitzicht.
Na een heerlijke lunch kwam hier dan de uitdaging. Vincent, die nog nooit van zijn leven op een paard gezeten had, op een paard krijgen. Eenmaal buiten bleek dit geen probleem. De mongoolse paarden zijn naar horen zeggen erg sterk maar niet veel groter dan onze pony's. Maar laat het woordt pony niet vallen onder Mongoolen want dit zijn echt heuze paarden!
Eenmaal op de "pony's" gingen we met onze 8 jarige gids (kinderen leren hier paardrijden als ze 4 jaar zijn) op pad. We hebben een erg leuke tocht gehad die sneller was verlopen als onze paarden er zin in hadden gahad, maar ondanks dat we dus niet in wilde galop zijn gegaan was het een erg geslaagde tour!
Eenmaal terug in de ger, die veel groter was van binnen als wij verwacht hadden, je komt door een veel te kleine deur binnen maar eenmaal binnen kan je gewoon overal staan. En passen er maar liefst drie bedden in en dan is er nog ruimte in de midden plaats voor de kachel die ze tevens gebruiken als fornuis, kregen wij nog een heerlijke kop thee om op te warmen en was het tijd om terug te keren naar Ulaan Baatar.
Op de terug weg durfde ik dan eindelijk de grote vraag te stellen aan onze gids....ik zal jullie eerst even informeren over de aanleiding voor de grote vraag.
De eerste dag van ons verblijf in ons guesthouse werd er herhaaldelijk op de, naar wat wij dachten dat de voordeur was, geklopt. Deze werd dan open gedaan door een jongen die in de kamer naast ons zat en dan mochten er twee Indiaas uitziende heren naar de w.c. Hierna verdwenen de heren en werd de deur weer dicht gedaan. Na wat beter onderzoek kwamen we erachter dat dit niet de voordeur was die steeds geopend werd maar gewoon de kamerdeur van de kamer tegenover ons en dat de twee mannen daarin opgesloten zaten. Als zij kloppen worden ze eruit gelaten door de jongen in de kamer naast ons, ze mogen dan naar de w.c, hun eten klaar maken of even douchen. De jongens in de kamer naast ons lijken in diensen te werken en wisselen dus steeds. Wij konden maar niet op een logische verklaring komen waarom die mannen daar opgesloten zouden moeten zitten en de eerste dagen was ik er niet zo gerust op. Stel dat ze gegijzeld zijn of zo...en dat onze huisbaas daar iets mee van doen heeft..maar het is dan wel raar dat ze er tegen over ons geen geheim van maken. We wisten niet wat te denken. Dus vandaag in de auto kwam de grote vraag; Waarom zitten die mannen daar? Wat blijkt, de jongens zijn agenten en de mannen komen uit Bangladesch en ze willen een verblijfsvergunning maar wachten op de uitslag van hun procedure. aangezien ze hier geen vluchtelingen centra's etc.. hebben wordt dit op deze manier geregeld. Oooooo, okee.
De verdere excursies die wij gaan ondernemen zal een excursie zijn met nieuw jaar. Dit wordt hier gevierd op 28,29,30,en 31 januarie. We gaan dan, samen met nog een andere touriste die ook mee gaat op deze tour, naar een ander Nationaal Park als vandaag. Daar verblijven wij dan 3 nachten en 4 dagen bij een nomaden familie, vieren wij met hun oud en nieuw, wat vol blijkt te zitten met voor ons onbekende tradities en zullen wij weer meerdere tochten op de kleine maar fijne paarden ondernemen.
Verder denken wij nog over een excursie naar de oude hoofdstad van Mongolie die nu alleen nog bestaat uit ruines maar waar het erg interresant is om heen te gaan met een gids.

We houden jullie op de hoogte!

Veel liefs Vin en Fre!